Najczęściej zadawane pytania
Jak długo trwa psychoterapia?
Jest to jedno z trudniejszych pytań. Czas trwania leczenia zależy od wielu czynników: wieku, struktury osobowości, rodzaju problemu, motywacji do zmiany.
Psychoterapia psychodynamiczna należy do terapii długoterminowych. Uznajemy, że poznanie, zmiana i utrwalenie się tej zmiany wymaga czasu i cierpliwości.
Na pierwszych spotkaniach zwanych konultacyjnymi staram się oszacować spodziewany czas trwania leczenia np. poprzez diagnozę struktury osobowości. Nawet podczas konsultacji można uzyskać doraźną pomoc psychologiczną – lepiej zrozumieć swoje problemy z jakimi się zmagasz.
Jaką psychoterapię wybrać?
Do tego zagadnienia można podejść stosując prosty podział na psychoterapię krótkoterminową lub długoterminową. Są metody psychoterapeutyczne, które oferują tylko terapię krótkoterminową, są takie które oferują oba typy.
Psychoterapia krótkoterminowa ma z góry określony czas trwania. Pacjent i psychoterapeuta ustalają czas trwania terapii lub moment jej zakończenia. Zostaje również określony jasno cel terapii. Dodatkowo w psychoterapii krótkoterminowej terapeuta może wymagać od pacjenta pracy nad sobą poza sesjami. Psychoterapia krótkoterminowa zazwyczaj koncentruje się wokół jednej trudności, problemu. Podczas terapii krótkoterminowej mamy do czynienia z sytuacją, w której nie dojdzie do gruntownych zmian w życiu pacjenta, ale raczej do diagnozy problemu i sytuacji, która może rozpocząć proces leczniczy i często ustąpienie objawów. Ze względu na ograniczony czas w psychoterapii krótkoterminowej często większą rolę odgrywają konkretne metody, techniki niż dogłębne poznanie problemu, jego źródeł i utrwalenie zmian powstałych w wyniki przepracowania problemu.
Psychoterapia długoterminowa jest formą leczenia zaburzeń emocjonalnych, leczenia zaburzeń osobowości i wynikających z tego problemów poprzez eksplorowanie nie tylko tego co o sobie wiemy czyli naszej świdomej wiedzy o nas samych ale również tego czego o sobie nie wiemy czyli nieświadomych konfliktów i dylematów, lęków, pragnień.
Psycholog czy psychiatra, a może psychoterapeuta?
Oprócz różnic formalnych takich jak np. edukacja, miedzy tymi zawodami są również spore różnice dotyczące sposobu pracy, rozumienia trudności psychicznych pacjentów czy etyki zawodowej.
W skrócie można ująć to tak, że:
Psychiatra to lekarz medycyny, specjalista przygotowany do diagnozowania zaburzeń psychicznych i leczenia farmakologicznego. Lekrz psychiatra ma uprawnienia do przypisywania leków i zazwyczaj jego interwencja ogranicza się do leczenia objawów zaburzeń psychicznych za pomocą leków. Psychiatra nie jest psychoterapeutą o ile nie skończył specjalistycznego szkolenia.
Psycholog to osoba, która ukończyła 5-letnie studia na kierunku psychologia (lub 3,5 roku dla osób, które już ukończyły inny kierunek studiów). Psycholog przez 5 lat studiował o ludzkich zachowaniach, motywacjach i emocjach. Studia na kierunku psychologia dają jedynie podstawową wiedzę na temat nurtów psychoterapeutycznych. Psycholog jest uprawniony do diagnozy psychologicznej w zakresie intelektu, osobowości, emocjolnalności, uszkodzeń centralnego układu nerwowego za pomocą testów psychologicznych. Zatem psycholog nie jest psychoterapeutą, podobnie jak lekarz psychiatra. Jednak po przejściu całościowego specjalistycznego szkolenia psycholog może stać się psychoterapeutą.
Psychoterapeuta to wykwalifikowany specjalista, który po ukończeniu studiów magisterskich (np. psychologii, socjologii, teologii, pedagogice itp.) lub medycznych przeszedł co najmniej 4 letnie specjalistyczne szkolenie, trwające co najmniej 1200 godzin, obejmujące własną psychoterapię, praktykę pod superwizją, staż kliniczny i przedmioty specyficzne dla psychoterapii (takie jak diagnoza nozologiczna i psychoterapeutyczna, psychopatologia, psychoterapia indywidualna i grupowa, etyka psychoterapeuty, medyczne podstawy psychoterapii, metody i techniki interwencji psychoterapeutycznych itd).
Jak wygląda pierwsza wizyta u psychoterapeuty?
Jak mam się przygotować?
Na jak intymne pytania będzie trzeba odpowiedzieć?
Czy psychoterapeutą nie zdradzi nikomu problemu, o którym opowiem?
Takie pytania ale i wiele innych pojawia się bardzo często na łamach for internetowych lub w trakcie rozmowy między przyjaciółmi, którzy spotkali się na kawę, aby porozmawiać „od serca”.
Pierwszy krok i decyzja o umówieniu się na spotkanie z psychoterapeutą znaczy, że czujesz, że pomoc jest Ci potrzebna i masz odpowiednią motywację.
Każda osoba wizytę u tego samego specjalisty może odczuć inaczej. Dla jednej osoby psychoterapeuta może wydać się zbyt milczący i mało dostępny, a ktoś inny powie, że był skupiony i uważnie słuchał co ma się do powiedzenia.
Nie ma powodu obawiać się wizyty u psychoterapeuty, jego reakcji czy faktu, że trzeba dzielić się z nim swoimi problemami i przeżyciami. Psychoterapeutę obowiązuje tajemnica zawodowa i zwolniony z niej może zostać jedynie przez sąd lub prokuraturę i to tylko wtedy kiedy wobec pacjenta toczy się postępowanie. To, czego można się spodziewać ze strony psychoterapeuty to neutralności, zainteresowania, spokojnego i profesjonalnego podejścia.
Wizyta trwa 45 minut. W czasie pierwszej wizyty psychoterapeuta będzie przede wszystkim słuchał. Jeżeli będzie zadawał pytania to takie, które pozwolą mu lepiej Ciebie zrozumieć i poznać. Spotkanie może zacząć od pytania „Co Panią/Pana do mnie sprowadza?”, „Czego ogólnie dotyczą Pani/Pana problemy?”, „Jak Pani/Pan rozumie swoje trudności?”, „Co obecnie Pani/Pan robi w życiu (pracuje? uczysz się?)?”, „Proszę opowiedzieć mi o swoich przyjaciołach?” Będziecie też rozmawiać o celu Twojej wizyty i czego oczekujesz od wizyty.
Celem pierwszej wizyty jest przede wszystkim ustalenie na czym polega problem, z którym się zgłaszasz i czy kwalifikujesz się do psychoterapii.
